«Πρόσεξε τι εύχεσαι... μερικές φορές ο Θεός ακούει...». Η πρώτη φορά που άκουσα αυτό το γνωμικό ήταν τα χρόνια του Ανένδοτου -1963, στο πατρικό μας σπίτι.
Δε μου τό Άπε η θυμόσοφη γιαγιά μου, που πολύ χρησιμοποιούσε το λόγο της παροιμίας για να μας συνετίσει με αγάπη ως άτακτα παιδιά, εμένα και την αδελφή μου.

Το είχε πει ο Δημήτρης Χριστοδούλου, ο ποιητής του «Βράχο βράχο τον καημό μου», μαζί με τον Αστέρη Στάγκο, το γνωστό μαχητή δημοσιογράφο και συνιδρυτή της μετα-διδακτορικής «Ελευθεροτυπίας».

Δύο σημαντικοί αριστεροί διανοούμενοι απευθυνόντουσαν στη μάνα μου, την κολλητή τους, τότε γραμματέα του Γ. Παπανδρέου, που ήταν έντονα πεπεισμένη για το «μεγαλείο» της ακρότητας του Α. Παπανδρέου. Από αγάπη: για να μη πάθει εγκεφαλικό ο αριστερός πατέρας μου μΆ αυτά που έλεγε η «δεξιά» μάνα μου... Πώς λέμε, Ελλάδα 2015;!

Πέρασαν έκτοτε δεκαετίες. Δικτατορία, Κύπρος, Μεταπολίτευση, ΕΟΚ, οικονομική ανάπτυξη, Ευρώ, Ολυμπιακοί Αγώνες, Κρίση!

Και είμαστε στο ίδιο ακριβώς σημείο! Στην πραγματικότητα, είμαστε στο ίδιο ακλόνητο σημείο από την εποχή του Καποδίστρια. Ή, ίσως, ακόμα πιο πίσω: στα τελευταία χρόνια του Βυζαντίου, όταν επικρατούσε το αλλοπαρμένο δίλημμα «με το φέσι του Μωάμεθ ή με την Παπική τιάρα;». ¶λυτο το αιώνιο σαράκι: ορθολογισμός έναντι ανορθολογισμού! Σχέδιο έναντι «ωχαδερφισμού». Με όλα τα παράγωγα και παρελκόμενα του, πάντα επίκαιρα και διαρκώς επικαιροποιούμενα!

Η δική μου Αριστερά ήταν πάντα μειοψηφική έναντι της βασικής ανορθολογικής επιλογής. Και πάντα ήταν απέναντι στο διχασμό και το λαϊκίστικο λόγο, κάθε αναχρονισμό, κάθε εγκλωβισμό στη στατικότητα. Η δική μου Αριστερά υιοθετούσε ως Οδηγούς ιδεών το Διαφωτισμό, τον Ανθρωπισμό, το διάλογο, τον Ιστορικό Συμβιβασμό του αδικοχαμένου Berlinguer, τη Μεταρρύθμιση του Κράτους κάθε ολιγαρχίας, πολιτειακής, οικονομικής και συντεχνιακής, την Αριστεία και την αξιοκρατία.

Η δική μου Αριστερά αναγνώριζε τη σύνθεση προς το μέλλον με προϋπόθεση τη συμπεφωνημένη ανάπτυξη επΆ ωφελεία των αδυνάμων. Θεωρούσε άσκοπη την πρόσκαιρη αναδιανομή της φτώχειας, επεδίωκε δίκαιη διανομή μιας μεγαλύτερης κοινής «πίτας».

Αναγνώριζε όλα αυτά, όπως σημαδιακά υπογράμμισε ο Σ. Μπαλάσκας, μαζί με τον κομμουνιστή Berlinguer και τον Aldo Moro, το χριστιανοδημοκράτη που δολοφονήθηκε από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, ακριβώς για να αποτραπεί το μεγάλο σχέδιο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς!

Η δική μου Αριστερά ήταν κυρίαρχη φιλοευρωπαϊκή δύναμη. ΓιΆ αυτήν η Ευρώπη των Πολιτών είχε ουσιώδες νόημα, δε διανοείτο να συντάσσεται με αλλοπαρμένους εθνικιστές και, ακόμα χειρότερα, φασίστες πέραν αυτών. Η δική μου Αριστερά ήξερε καλά από «θεωρία παιγνίων»: τα είχε γράψει έγκαιρα ένας σεμνός αγωνιστής, ο Κώστας Φιλίνης, από το 1972.

Ούτε περίμενε να τα πει, 40 χρόνια μετά, ένας αριβίστας-προϊόν των ΜΜΕ, ενώ βεβαίως καταλάβαινε, στο πετσί του, την έννοια των συσχετισμών δύναμης. Καταλάβαινε ότι όταν ο Πούτιν και οι Κινέζοι, π.χ., ισχυρά προτρέπουν για τη θέση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη -χωρίς να δίνουν τα φαντασιακά χρήματα που κάποιοι ονειρεύονται, τούτο δεν αντισταθμίζεται ούτε από τα συγχαρητήρια του Μαντούρο που τρώει «ζωοτροφές» -εκ βιολογικής αντιστοιχίας, μήπως;- ούτε από τα συγχαρητήρια της Προέδρου της Αργεντινής, του ορισμού του περονικού λαϊκισμού. Ούτε, βέβαια, από τα ανάλογα του Κάστρο, την ώρα που ο ίδιος προχωρά στο μέγα συμβιβασμό με τις ΗΠΑ!

Η δική μου Αριστερά δε μίλαγε για «Κούγκι», γιατί αγαπούσε την παραγωγική Ζωή περισσότερο από τον ανώφελο Θάνατο! Είχε διαβάσει στα νιάτα της Μπρεχτ κι ήξερε ότι: «Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες»!

Η δική μου Αριστερά ήξερε καλά ελληνικά. Ήξερε, π.χ., ότι «τρομολαγνεία», όρος που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον πρόσφατα, σημαίνει να τρομοκρατείς ψευδώς ανθρώπους ενώ τα πράγματα είναι διαφορετικά και ασφαλή. Εάν λες προφανείς και επιβεβαιούμενες αλήθειες, τότε αυτό λέγεται «κοινή λογική»! Κι ως γνωστόν, από την εποχή του Ναπολέοντα η κοινή λογική είναι η βάση της Μεγάλης Πολιτικής.

Η δική μου Αριστερά δε θα κατέληγε να προσπαθεί να πείσει, εαυτόν και αλλήλους, ότι το λαϊκό ΟΧΙ που επεδίωξε -και κέρδισε συντριπτικά- ισοδυναμεί με ΝΑΙ! Η δική μου Αριστερά δε θα συγκαλούσε σύσκεψη Αρχηγών, κατόπιν εορτής, ώστε να πάει να υπογράψει το προφανές: η Ελλάδα είναι Ευρώπη κι Ευρώπη χωρίς Ελλάδα δε νοείται! Κι αυτό θα το πληρώσουμε όλοι μας, σκληρά ή ακόμα σκληρότερα!

Αυτό που έπρεπε να έχει γίνει από το 2008, έγινε κατόπιν εορτής. Κι εκκρεμεί ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ; Προς όλους μας!

Η Αριστερά που ΔΕΝ είναι δική μου είναι ανάκλαση της Δεξιάς που με αηδιάζει! Δεν καταλαβαίνω την Αριστερά, που ιστορικά διεκδικούσε τη μείωση των εξοπλιστικών δαπανών, να υποχωρεί ενώπιον αυτών που ο λαός μας αποκαλεί δημωδώς «στρατόκαβλους». Που δέχεται στους κόλπους της γυναικάρια με πανάκριβες γόβες και καπέλα, που φορούν μπλουζάκια με τον Τσε!

Έγραψα, αγωνίστηκα και ψήφισα ΝΑΙ! Προφανώς, είχα λάθος τακτικής. Ή μήπως είχα δίκιο στρατηγικής; Εσείς τι λέτε; Προτίμησα ευθαρσώς τον ευθύ δρόμο από το μαίανδρο του ΟΧΙ που με περικοκλάδες σημαίνει ΝΑΙ! Με προτροπή του Πρωθυπουργού.

Πίστευα -και αποδείχθηκε- ότι το δημοψήφισμα αυτό, στον απόλυτο ανορθολογισμό του -κατΆ εμέ, θα επιλύσει μεγάλα ζητήματα του από αιώνων κρατούντος ανορθολογισμού! Ίσως, εντέλει, το πρόβλημα επιλυθεί δια της καραμπόλας.

Οι λαϊκιστές αριβίστες, ένθεν κακείθεν, ετέθησαν εκτός πολιτικού πλαισίου: το παλαιό πολιτικό σύστημα εξαρθρώθηκε. Είτε ευθέως, π.χ. Σαμαράς και Βενιζέλος, είτε εμμέσως, ο, δια του ατομισμού, σταρ Βαρουφάκης.

Ο Α. Τσίπρας είναι απόλυτα πολιτικά κυρίαρχος.

¶ρα, και η ευθύνη του είναι πλέον απόλυτη! Εύχομαι, ειλικρινά και από τα βάθη της ψυχής μου, να καταλαβαίνει το εύρος της ευθύνης του.

Η γιαγιά μου μας έλεγε άλλα δύο γνωμικά, το επτανησιακό «Έλαχε σου... κάτσε φάΆ τα» και το κρητικό «Σαν είνΆ ο τράγος δυνατός, δεν τονε στένει η μάντρα... ο άντρας κάνει τη γενιά, κι όχι η γενιά τον άντρα...».

Προφανώς δεν ήξερε τίποτα από Διαφωτισμό και Μπερλινγκουέρ... ήξερε, όμως, από εγγενή πολιτισμική σοφία, τη Ζωή!