Σε αυτό, ο υπογράφων το άρθρο Zev Farber, ακαδημαϊκός και ραβίνος υποστηρίζει ότι η μόνη λύση για ειρήνη στην περιοχή είναι να διαμελισθεί η Συρία σε τρία κράτη. Ένα για τους Δρούζους (αραβικό έθνος με ιδιαίτερη θρησκεία που είναι μια σύνθεση από Ισμαηλισμό (κλάδος του Σιιτικού Ισλάμ), Χριστιανισμό, Γνωστικισμό, Νεοπλατωνισμό, Ζωροαστρισμό, Βουδισμό, Μανιχαϊσμό, Πυθαγορισμό και άλλες φιλοσοφίες και πεποιθήσεις), ένα για τους αλεβίτες και ένα για τους μουσουλμάνους σουνίτες.

Σύμφωνα με τα όσα σημειώνει, τα αίτια της βάναυσης συμπεριφοράς του καθεστώτος Άσαντ κατά των κατοίκων της Συρίας, οφείλονται στην «ευαίσθητη» θέση των Αλεβιτών. Όπως σημειώνεται στο άρθρο, μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Γάλλοι και οι Βρετανοί χώρισαν τις "σφαίρες επιρροής" τους για να ελέγξουν το Λεβάντε, το οποίο είχαν πάρει από τους Οθωμανούς. Και συνεχίζει: «αρχικά, η παράκτια περιοχή που περιείχε τους Αλεβίτες επρόκειτο να κυβερνηθεί απευθείας από τη Γαλλία και η υπόλοιπη Συρία ως αυτόνομη αραβική χώρα. Στη συνέχεια, το 1922, η παράκτια περιοχή των Αλαουιτών διαμορφώθηκε ως δική της αυτόνομη οντότητα, το "Κράτος της Λατάκειας", χωριστά από τη Συρία.Οι Δρούζοι στην περιοχή Hawran (που περιλαμβάνει τα ισραηλινά Υψίπεδα του Γκολάν, το νότιο τμήμα της Συρίας και το βόρειο τμήμα της Ιορδανίας) ήταν επίσης ανεξάρτητοι εκείνη την εποχή. Το ανεξάρτητο καθεστώς της Λατάκειας καταργήθηκε το 1936, όταν οι Γάλλοι ενοποίησαν τη Συρία».

Σύμφωνα με τον αρθρογράφο οι Αλεβίτες τότε τους παρακάλεσαν να μην το κάνουν, καθώς πίστευαν ότι δεν ήταν ασφαλές να είναι μειονότητα σε μια σουνιτική χώρα. Σημειώνει δε ότι ο προπάππους του Μπασάρ Αλ Ασάντ, Σουλεϊμάν Αλί αλ Ασάντ, έγραψε μια επιστολή στην οποία έλεγε ότι οι Αλαβίτες θα προτιμούσαν να παραμείνουν αυτόνομοι υπό γαλλική προστασία παρά να ενταχθούν σε ένα πλήρες σουνιτικό κράτος της Συρίας. Αλλά αγνοήθηκε. Γι' αυτό και οι Αλεβίτες «κατέλαβαν» θέσεις εξουσίας και φρόντισαν να παραμείνουν ασφαλείς πατάσσοντας σκληρά κάθε αντιπολίτευση.

Τρία κράτη

Ως μοναδική λύση για τον τερματισμό των συγκρούσεων ο ισραηλινός αρθρογράφος υποστηρίζει ότι πρέπει η Συρία να «κοπεί» σε τρία κομμάτια: «οι Αλεβίτες πρέπει να μεταρρυθμιστούν ως κράτος της Λατάκειας, με διεθνή προστασία έναντι της σουνιτικής Συρίας, ώστε να μπορέσουν να εδραιωθούν». Η εκτίμησή μου είναι ότι, σε 20 χρόνια, η Λατάκεια μπορεί να είναι μια νέα Σιγκαπούρη.

Οι Δρούζοι πρέπει επίσης να απελευθερωθούν από αυτό που μπορεί να είναι ένα επικίνδυνο, αντιδραστικό καθεστώς, με το Χαβράν ως δική του πολιτεία. Τα σύνορά τους θα προστατεύονται από το Ισραήλ, το οποίο θα προτιμούσε σθεναρά ένα σύνορο με μια χώρα Δρούζων παρά με μια σουνιτική Συρία, η οποία θα μπορούσε να πάει σε εξτρεμιστική κατεύθυνση- θυμηθείτε, το ISIS είχε προσπαθήσει να καταλάβει και τη Συρία.

Η υπόλοιπη Συρία θα εδραιωθεί ως σουνιτική χώρα. Η ελπίδα μου είναι ότι θα είναι ειρηνική και προοδευτική, αλλά δεν είναι κάτι που ο υπόλοιπος κόσμος μπορεί να ελέγξει.

Παρά το γεγονός ότι η συγκεκριμένη θέση δεν αποτελεί κάποιου είδους επίσημη στάση του Ισραήλ, το γεγονός ότι τις τελευταίες ημέρες οι Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν καταλάβει σημαντικό μέρος των εδαφών στα οποία κατοικούν οι Δρούζοι, ανακηρύσσοντάς τις «νεκρή ζώνη» εγείρει ερωτήματα.

Εντύπωση πάντως κάνει το γεγονός ότι στο συγκεκριμένο άρθρο δεν υπάρχει καμία αναφορά στους Κούρδους, οι οποίοι έχουν υπό τον έλεγχό τους σημαντικό μέρος της χώρας.